Mijn tweede boek is af. Op 24 april ligt het in de winkels.

De weg naar voltooiing ervan laat zich in de meest positieve bewoordingen die ik kan bedenken omschrijven als ‘een interessant leerproces’. Dat klinkt niet veelbelovend, en daar kies ik bewust voor. Over het eindresultaat ben ik namelijk niet tevreden. Het liefst zou ik het boek in zijn huidige vorm en opzet zelfs helemaal niet in de winkels zien liggen. Maar goed, dat heb ik niet meer voor het kiezen.

Ik zou kunnen proberen mij van het boek te distantiëren, maar mijn naam staat erop. De verantwoordelijkheid voor de inhoud heb ik dus te dragen. Wel is erin gesneden in opdracht van de uitgever. De geredigeerde versie heb ik nimmer onder ogen gekregen, maar ik weet dat er aardig wat pagina’s uit zijn. Dit is gedaan om, in de woorden van de uitgever, reputaties te beschermen: die van hemzelf en die van mij.

Ethische kwestie
Ik sta echter nog steeds achter de oorspronkelijke tekst. En dat zijn reputatie eronder zou lijden, durf ik te betwijfelen. De pijn zat hem in de fragmenten waarin een ethische kwestie wordt besproken waarin hij en ik lang tegenover elkaar stonden. Terwijl ik vond dat deze het boek lading en cachet gaf, ook omdat het gedurfd is om deze te bespreken, vond hij het benoemen ervan overbodige opsmuk.

Het boek, heb ik eerder al geschreven, is een verkenning en duiding van wielrenner Tom Dumoulin, die in 2017 de Giro d’Italia op zijn naam schreef. De ethische kwestie heeft betrekking op Dumoulins weigering van medewerking aan en toestemming voor het boek. Geen van beide waren nodig om het te laten verschijnen, maar zorgden wel voor twijfels mijnerzijds om dit project doorgang te laten vinden.

Geen biografie
Uiteindelijk heb ik mij laten overtuigen door de uitgever om door te zetten. Daar heb ik mij echter nooit goed bij gevoeld, wat ongetwijfeld doorschemerde in de tekst die ik heb aangeleverd. En ja, daar viel best wat op af te dingen, vooral vanuit het perspectief van de uitgever. Het moest wat hem betreft immers een sportbiografie worden, ook al had ik te kennen gegeven dat het ab-so-luut geen biografie mocht heten.

Mijn eigen bedoeling met het boek omschreef ik aan de uitgever achteraf als volgt: “Het moest niet een eenvoudig en mager biografietje worden, of een poging daartoe, maar een verrassende, volstrekt eigenzinnige, grappige en, zoals aan het einde zou blijken, toch geslaagde poging om Dumoulin te schetsen en te duiden. Het moest een zoektocht naar vorm en inhoud zijn die zichzelf zou bewijzen terwijl het werd geschreven.”

Teleurstelling
Achteraf had ik dit vooraf duidelijk moeten maken. Dat heb ik gepoogd door gaandeweg fragmenten aan te leveren waaruit dit bleek. Het dispuut stak dan ook eerder de kop op, alleen ben ik gaan herschrijven met een compromis in het achterhoofd. De herschreven fragmenten konden echter evenmin op goedkeuring rekenen, al bleef de uitgever tot bij ontvangst van het laatste deel enthousiast en vertrouwend.

Nu overheerst teleurstelling. Er is een afsluitend gesprek geweest waarin de lucht wat is geklaard, in ieder geval van mens tot mens. Het rot in mijn gevoel over dit dispuut is echter niet verdwenen, vooral niet omdat ik de geredigeerde en ingekorte versie van de tekst niet onder ogen heb gehad. Als het om -d’s en -t’s ging, dan deed dat er niet toe. Nu heb ik het idee dat dit boek mij uit handen is genomen.