Het schrijfsel Ogen Dicht, gepubliceerd in mijn vorige post, is geïnspireerd door Sergei Polunin. Het NPO2-programma Het Uur van de Wolf zond zojuist de documentaire Dancer uit over het inspirerende, schitterende, moeilijke en roerige leven van deze danser. Op aanraden van een dierbare vriendin – een danseres – heb ik gekeken, hoewel ik nog nooit van Polunin had gehoord.
De man knalde van mijn televisiescherm.
Het leven van Polunin, zijn manier van denken, de beslissingen die hij durft te nemen. Zijn kracht. Zijn zwakte. Zijn menselijkheid, zijn gratie, de pijn en de passie die uit zijn dansen en zijn woorden spreken. Alles, maar dan ook werkelijk alles aan deze opmerkelijke Oekraïner inspireert mij, zelfs als hij de eenzame kant van zijn bestaan toelicht.
Waardering
Zijn afscheidsdans op Hoziers Take Me to Church was in 2015 – Polunin was 25 – een miljoenenhit op YouTube. Deze choreografie werd verzorgd door Polunins beste vriend Jade Hale en de video – op Hawaï geschoten – geregisseerd door David LaChapelle. Doordat mijn dochter danst, ben ik steeds meer waardering gaan krijgen voor deze kunstvorm. Daar ben ik haar dankbaar voor.
