Ach ja, dacht ik, laat ik maar meedoen. Op de website van dagblad Trouw had ik zojuist een oproep gelezen om mee te doen aan een schrijfwedstrijd over Werk en Respect. Deelnemers, stond er in, moeten een blog van vijfhonderd woorden inleveren. Leuk! Weer eens wat anders dan schrijven over mijzelf, dierenwelzijn of muziek. Nu heb ik wel enige ervaring in schrijven over werkgerelateerde onderwerpen. Bij Reed Business, bijvoorbeeld, verzorgde ik een tijdlang de content op twaalf aangeklede vacaturesites onder moedersites als Elsevier, FEMBusiness en Gemeente.nu. Maar sinds mijn vertrek bij Reed Business, in 2009, heb ik dat onderwerp niet meer aangeroerd. De schrijfwedstrijd van Trouw wakkerde het vuurtje weer aan. Met mijn inzending kan ik vijfhonderd euro winnen. Of ik nu win of niet, tevreden ben ik.

Eerder gepubliceerd op TROUW.

ZELFRESPECT
Het gaat niet om “Kijk mij eens goed zijn”, maar om “Goh, zij zien wat ik doe en waarderen het”. Respect. Om het bij collega’s af te dwingen moet je aantonen dat je de juiste persoon op de juiste plek en bij de juiste organisatie bent. Maar hoe doe je dat? Door je werk goed te doen, natuurlijk. Natuurlijk. Maar dat deed ik, bij de organisatie waar ik tot vorig jaar oktober werkte. En toch voelde ik er nooit respect. Waar dat aan lag? Aan mij. Want respect begint bij jezelf.

Behalve dat je de juiste persoon op de juiste plek bij de juiste organisatie moet zijn, is het ook belangrijk dat je op het juiste moment ergens binnenkomt – dat was in mijn geval niet zo, want de organisatie was in rep en roer en leek soms op haar gat te vallen. Er heerste onvrede. En die onvrede betrok ik op mijzelf. Ik ging er in op. Hoe onrustiger het op de werkvloer werd, hoe moeilijker het was om te werken, hoe meer ik het gevoel had dat ik er een potje van maakte.

Vijf weken voor het einde van mijn derde jaarcontract kreeg ik het te horen: “Je voldoet niet meer.” Nou ja, zo werd het niet gezegd. Maar zo kwam het over. En zo was het ook. Niet voor niets had ik me een maand eerder ziek gemeld, opgebrand, wetende dat ik het mijn leidinggevenden daarmee wel heel gemakkelijk maakte om te besluiten niet met mij verder te gaan. Na mijn ziekmelding heb ik er geen dag meer gewerkt. Ja, ik ben langs geweest om te horen te krijgen dat ik niet meer terug hoefde te komen. En op mijn laatste officiële werkdag, om mijn spullen op te halen.

Ik voelde mij op mijn ziel getrapt, respectloos behandeld. Pas maanden later kwam het besef dat dit niet terecht was. Ik werd wel gewaardeerd bij die organisatie. Dat werd mij tot op het laatst toe op het hart gedrukt, maar ik wilde er niet van weten. En daar zat hem de kneep: ik respecteerde mijzelf niet, mijn rol binnen de organisatie niet en mijn eigen werk niet. Als iemand mij een compliment gaf voor de wijze waarop ik een opdracht had uitgevoerd, dan bagatelliseerde ik de opdracht. Gebrek aan zelfrespect – ik heb er altijd last van gehad.

Op de dag dat ik dit schrijf ben ik 41 geworden. Ik ben werkloos, gedumpt door mijn vrouw, en heb geen cent te makken. Toch voel ik mij beter dan ooit. Dat komt doordat ik besef dat ik dat allemaal nodig heb gehad om te leren in mijzelf te geloven. Ik voldeed niet bij die organisatie, omdat ik niet in mijzelf geloofde. Ik was wat betrokkenheid en kunde betreft de juiste persoon op de juiste plek bij de juiste organisatie. Maar mijn persoonlijkheid ging niet samen met de sfeer binnen die club. Op iemand zonder zelfrespect had die sfeer een destructieve uitwerking. En zo ging het mis. Gelukkig is bij mij daardoor het kwartje gevallen.