Oké, ik geef het toe: ik ben nog steeds een klein beetje geobsedeerd door de muziek van deze man. Maar dat Nick Cave ook echt wel bijzondere muziek maakt, blijkt uit de vele schitterende coverversies die er van sommige van zijn liedjes worden gemaakt.
Deze versie van The Ship Song wordt gezongen door een vijfhonderdkoppig gelegenheidskoor onder leiding van Sarah Penicka-Smith. Staat als een kerk, monumentaal!
Vroeger was ik er als de kippen bij als er iets nieuws van Nick Cave op de markt kwam. Al sinds Tender Prey volg ik hem. Dat doe ik nog steeds, maar mijn devotie is in de loop der jaren afgenomen. En soms zie ik iets over het hoofd. Vandaar dat het tot 04:00 uur in de nacht van 25 juli 2017 kon duren voordat ik The Cat Piano, een animatiefilm uit 2009, onder ogen kreeg.
The Cat Piano from PRA on Vimeo.
De film is door Cave ingesproken. Zijn duistere stem sluit mooi aan bij de grimmige beelden en gebeurtenissen waarmee The Cat Piano is gelardeerd. De hoofdfiguur toont uiterlijke gelijkenissen met de ranke zanger en de tekst is heerlijk Cave-iaans. Het scenario is echter geschreven door Eddie White, die het werk tevens samen met Ari Gibson regisseerde. Muziek: Benjamin Speed.
Ik ben blij dat ik The Cat Piano alsnog ben tegengekomen.
Nu ik eindelijk weer eens tijd heb om andere dingen te doen dan schrijven, viel ik laatst in een uitzending van De Wereld Draait Door. Matthijs van Nieuwkerk kondigde juist een optreden aan van Roxeanne Hazes. Ik wilde meteen wegklikken, maar ben blij dat mijn nieuwsgierigheid mijn vooroordeel overstemde.
Roxeanne bleek namelijk de onvervalste Kylie Minogue van ene Thijs Boontjes te zijn. Samen zongen zij Ballade van de Moord. Tja. Rechtstreeks genakt van Nick Caves Murder Ballads, natuurlijk, dat hoorde ik zo. Maar nee, daarmee doe ik het lied tekort. Het greep mijn aandacht en blijkt te beklijven.
Frontman
Wat mij er in aanspreekt? Het is een moordballade, verdomme! En het swingt als een Cave, inderdaad, maar dan met een eigen geluid. Die Thijs Boontjes kende ik niet, maar ik heb meer van hem beluisterd op YouTube en ja, die jongen bevalt mij wel. Een talentvolle liedjesschrijver.
Hij bevalt mij zelfs zo, dat ik meer informatie over hem ben gaan opzoeken. Die jongen begeleidt dus gewoon Douwe Bob. En hij heeft ook in de band van Anouk gespeeld, geloof ik. Ik kan me echter voorstellen dat hij als frontman die zijn eigen liedjes zingt het beste tot zijn recht komt.
Jeroen van der Boom
En Roxeanne? Die heb ik ook eens opgezocht. Weet ik veel. Maar die blijkt dus regelmatig de liedjes van haar vader ten gehore te brengen. Met Jeroen van der Boom en broertje Dré en zo. Nah. Daar heb ik niets mee. Dan gun ik haar deze kans om een eigen muziekcarrière te maken.
Immer vertrouwd maar altijd verrassend, begeleidt Nick Cave zijn nieuwe album Skeleton Tree met een documentaire die een openhartige inkijk geeft in het leven van ouders die hun kind verliezen. Tranen vloeien zondag tijdens de tweede en laatste vertoning in de Haarlemse bioscoop rijkelijk.
Zwaar op de maag is het zeker, maar dat trekt de gemiddelde liefhebber van de Australische liedjesmaker doorgaans wel. Wat ontbreekt in de film zijn de absurdistische sfeerbeelden en duistere humor waar zijn werk om bekend staat. In Caves creatieve geest heeft bloedige fantasie plaatsgemaakt voor nietsontziende realiteit.
Vlees en bloed
Opvallend is dat de zanger in de documentaire, die de titel One More Time With Feeling draagt, meer lacht dan zijn publiek gewend is. Beter gezegd: hij vertoont af en toe een grimas. Door de verwrongen lach schrijnt weliswaar de pijn, maar het is mooi om te zien dat hij zijn gevoelens op die manier lucht probeert te geven.
One More Time With Feeling van regisseur Andrew Dominik is een persoonlijker documentaire geworden dan de semi-fictieve voorganger 20,000 Days on Earth. In die film uit 2014 speelde Cave met verve de rol van de cultartiest die hij in het dagelijks leven is, terwijl hij zijn publiek nu laat zien dat ook hij toch echt van vlees en bloed is.
Gelukkig
Op de meest aangrijpende momenten van One More Time With Feeling doet Caves brekende stem denken aan Johnny Cash op diens vertolking van Trent Reznors Hurt. Heel af en toe heb je als kijker de behoefte weg te kijken of je af te vragen of je dit wel moet zien, of het niet neigt naar uitbuiting van een tragedie.
Bovenal is de documentaire echter een eerbetoon aan de rouw geworden. Cave laat zien hoe het grootst denkbare trauma een persoon verandert en hoe sterk de overlevingsmodus van een mens soms moet en dan ook inderdaad kan zijn. De pijn van het verlies gaat nooit weg, beseft hij, maar Cave en zijn vrouw kiezen er voor gelukkig te zijn.
Ik dacht dat we nooit meer iets van hem zouden horen. De dood van zijn zoon zou hem er onder krijgen, verwachtte ik. Maar zie, iets meer dan een jaar na dat ongeval staan we aan de vooravond van een nieuwe Nick Cave. Een Cave die als vanouds zal intrigeren, belooft voorproefje Jesus Alone.
Het nieuws dat er een nieuw album aankomt, is enkele maanden oud. Maar plotseling is het moment bijna daar en begint het gevoel me te bekruipen dat ik vroeger had, toen hij mijn god was: het gevoel dat deze man werkelijk bijzonder is, exceptioneel getalenteerd als liedjesschrijver en sfeermaker.
Gevoel van exclusiviteit
Mensen die Cave niet waarderen, noemen hem meestal deprimerend en hekelen zijn stem. Die stem, ja, daar valt vanuit zangtechnisch oogpunt wat op aan te merken, hoewel hij ook in dat opzicht is gegroeid. Maar hoe ouder Cave wordt – nu bijna 59 – hoe indringender en getergder hij klinkt. Niets snijdt dieper door mijn ziel als zijn stem.
Het wegzetten van Caves muziek als treurigstemmend heb ik nooit begrepen. Zijn teksten zijn soms absurdistisch morbide, vaak aalglad en steevast pretentieus. Hoe kun je dat niet waarderen? Tegelijkertijd ben ik blij dat Cave niet de halve mensheid raakt, maar nog altijd een gevoel van exclusiviteit oproept.
Schaduw
Jesus Alone nu, het promolied van het album, dat Skeleton Tree is gedoopt. In dit lied bezingt Cave de dood van zijn zoon, maar dat kan ook niet anders. Hij heeft de pijn van zich afgeschreven en gezongen en maakt zijn gehoor deelgenoot van het rouwproces. Het resultaat is oorverdovend mooi.
Cave slaagt er zelfs met de schaduw die nu om hem heen hangt in niet te deprimeren maar te ontroeren. Het lied maakt dat je hem bij je wil hebben, hij laat je voelen en begrijpen wat hij doormaakt. Menigeen zou instorten na wat hem is overkomen, de muziek van Cave is er alleen maar mooier op geworden.
W.a.u.w.!!! Chelsea Wolfe… Het betreft materiaal dat alweer vier jaar oud is, maar ik kende het niet en nu begrijp ik pas echt goed en definitief dat deze dame, waarover door vrienden hoog werd opgegeven, inderdaad fantastisch is. Door merg en been, through hell and back. Wie Nick Caves eigen versie van I let love in in intensiteit evenaart of misschien wel overtreft is werkelijk fenomenaal. Hulde!
Klik hier voor meer info over deze grandioze dame.
EMBERHONEY noemt zij zich, met hoofdletters. Taylor Madison Damion is haar naam. Het zal geen toeval zijn dat deze in muziekland nog onbekende zangeres in het Engelse Brighton woont. In Brighton woont ook Nick Cave en EMBERHONEY leerde ik kennen via haar schitterende cover van Cave’s Into my arms.
Op YouTube ben ik mij naar aanleiding van deze cover een beetje gaan verdiepen in deze dame. EMBERHONEY’s werk past naadloos in dat van de school van Cave: het heeft die langzame swing en donkere melancholie die verplichte kost is om over te gaan. Vernieuwend is het niet, en doordat het wat gestileerd klinkt en oogt grijpt het me ook niet bij de keel. Te klinische schoonheid?
Toch is die cover adembenemend mooi. Precies zoals Cave het zou waarderen, denk ik. En andere liedjes van EMBERHONEY mogen er ook zijn, hoor – beter dan de meeste rotzooi die wel in groten getale over de al dan niet digitale toonbank van vandaag-de-dag vliegt. Ik ga haar een interviewverzoek sturen.
Opdichter