Zo, dat heb ik nu dus ook meegemaakt: een hartaanval. Niet mijn eigen rikketik kreeg die klap te verduren, maar dat van een andere nieuwe docent. Ik stond er bij en ik keek er naar. Heftig. Om nooit te vergeten. En je ziet het niet aankomen, hè? Of toch?

Ik ken de betreffende docent nauwelijks, wist niet eens zijn naam. Wel groet ik hem altijd als ik hem in de gang tegenkom. De laatste keer dat ik hem zag, dacht ik: “Wauw, volgens mij heeft hij het zwaar.” Hij beantwoordt mijn groet steevast binnensmonds. Vrolijk kijkt hij nooit. Hij lijkt me nors, nukkig en diep ongelukkig. En toch mag ik hem graag – niet uit medelijden, maar omdat ik zie dat deze man in de grond van zijn hart geen foute kerel is.

Wiskundeboek
Hij is te aardig voor zijn leerlingen, gaat nu het verhaal, en daardoor is het misgegaan. Een ervaren docent die hem door het raam van het lokaal voor de klas heeft zien staan, omschreef het tafereel dat hij had aanschouwd als ‘behoorlijk chaotisch’. Volgens een ander wordt mijnheer Leijmans – zijn naam vernam ik in de consternatie die volgde op de hartaanval – door zijn leerlingen nogal ernstig gepest. De hartaanval zou mede daarvan een gevolg geweest kunnen zijn.

Maar er heeft meer aan ten grondslag gelegen, natuurlijk. De man is wat ouder – zestig, heb ik van horen zeggen. Hij oogt van nature sterk en is fors gebouwd, ondanks zijn hangende schouders, en zou nog heel wat jaartjes moeten kunnen meedraaien. Misschien leeft hij niet gezond? Hij lijkt me niet iemand die als jongen in de gymzaal had uitgeblonken. Waarschijnlijk zit hij het liefst elke dag met een wiskundeboek op schoot in zijn fauteuil in de studeerkamer.

Redding
Mijnheer Leijmans boezemt mij een zeker intellectueel ontzag in. Vakinhoudelijk is hij ongetwijfeld ijzersterk, terwijl ik, docent Nederlands, met moeite een bijvoeglijk naamwoord van een zelfstandig naamwoord kan onderscheiden – om van de abracadabra waar mijnheer Leijmans alles van moet weten maar niet te spreken. Waarschijnlijk is hij ook stukken aardiger dan ik en heeft hij – twintig jaar ouder dan ik en mits hij de kans krijgt – mooiere verhalen te vertellen.

Desondanks gaat het lesgeven mij goed af en mijnheer Leijmans kennelijk een stuk minder. En lag hij vijf minuten voor aanvang van het eerste lesuur plotseling op de grond in de lerarenkamer, en niet ik. Had ik daar kunnen liggen? Nee. Ik ben geknipt voor deze baan en mijnheer Leijmans is dat niet; hij niet is opgewassen tegen het mentale geweld van groepen leerschuwe pubers. Hij is te veel een leraar voor deze kinderen. Ik ben zelf nog een leerling. Dat is mijn redding.

Ik wens mijnheer Leijmans heel veel sterkte en succes!