Ik moet een jaar of zestien zijn geweest toen ik dit gedichtje schreef. Technisch volmaakte poëzie is het allerminst, een aardige aanzet is het wel. Met dank aan mijn ouders, die het bundeltje dat ik op die leeftijd in eigen beheer publiceerde (oplage: 1) ongevraagd hebben bewaard.
Ik voel me
Omringd door honderd spinnen
Die smachten in hun rag.
Ik voel me
Een onwetend vliegje
Dat het Duivelsweb niet zag.
Ik voel me
Gevlogen in de draden;
Een invitatie van de spin:
“Laat mij met jou dineren.”
Ik voel me
Gevangen in het rag
Dat me nooit zal laten gaan
Ik begin al te verteren.
