In mijn studententijd tekende ik veel. En graag. Uren achter elkaar, als was het een obsessie. Soms van een uur of tien ’s avonds tot wel zes uur in de ochtend. Dan miste ik weer een dag school, maar dat deed ik bijna altijd. In mijn studietijd heb ik veel gedaan, maar nauwelijks gestudeerd. Zoals ik eigenlijk nooit doe wat er van mij verwacht wordt. Dat kun je een zwakte noemen. Of een kracht. Het maakt me niet uit, het is zoals het is en het was zoals het was. Ik maakte tekeningen van hoe ik mijzelf zag.
Deze tekening is niet representatief voor mijn werk als gemankeerd kunstenaar. Eerlijk gezegd lijkt zij meer op een schets die ik opkalefaterde opdat ik, klaar is Kees, op kon naar de volgende poging. In al haar eenvoud heeft zij echter toch wel iets; het gezicht van het Mannetje is perfect uitdrukkingsloos. Zo voelde ik mij toen. Misschien heb ik haar om die reden bewaard, omdat zij mijn gevoel van wezenloosheid goed verbeeldde. En nu, jaren later, heb ik haar weer gevonden. Leuk! Je kunt zien dat ik haar op de grond heb laten slingeren, daar in mijn studentenkamertje, want er staat een voetafdruk op. Ik liet alles slingeren, toen, en nu nog steeds.
