“Waarom
Ben jij die man
Die altijd heel veel geeft?”
Vraagt het meisje
Aan de ijsverkoper, die
Inderdaad
Altijd een bolletje meer schept
Dan waarvoor betaald

“Omdat jij
Het beste in mij bovenhaalt”
Zegt de jongeman
En daar is geen woord
Gelogen van, want
Inderdaad
Haalt zij het beste
In hem boven

“Maar wat is dat dan
Het beste?”
Zou zij kunnen vragen, maar
Daar heeft zij geen zin in
Omdat het ijs vandaag (met extra bolletje meer!)
Inderdaad
Toch echt het beste smaakt
Als er niet te veel bij wordt gepraat.

***

Zondag 28 juli
Een komma weggehaald. Nu moet het goed zijn.

Woensdag 17 juli
Dit schrijfsel, ik krijg het maar niet af. Het begincitaat, de vraag: “Waarom ben jij die man die altijd heel veel geeft?” Die vond ik mooi, poëtisch. Het was écht een vraag. Van de dochter van mijn geliefde aan de ijsschepper van een zaak in Haarlem waar wij regelmatig komen. Omdat ik al een tijd niets meer geschreven had, besloot ik haar te gebruiken als basis voor eindelijk weer een tekstje op mijn blog. Een gedichtachtig iets, een Opdichtertje. Maar ik kwam er niet uit.

Het citaat zonder context is te dun, vind ik. De eerste alinea, de eerste zin, de eerste strofe was eenvoudig te bedenken; een beschrijving van wat er daadwerkelijk gebeurde. Maar daarna, wat wil ik zeggen met dit schrijfsel? In welke vorm wil ik het gieten? Zo’n gedichtending dat ik wel vaker schrijf, al lukt dat de laatste tijd dus niet. Maar is het daar geschikt voor? De openingszin, die eerste strofe, ook die was te dun, zonder vervolg. Zonder climax, zonder zeggingskracht.

Desondanks besloot ik het alvast te publiceren. Uit creatieve armoede. Of, positiever, om mijn blog nieuw leven in te blazen. Dat laatste is gelukt, denk ik. En nu, op woensdag 17 juli en ruim een maand na publicatie van het gemankeerde stuk tekst, voel ik dat ik hem het liefst zou verwijderen. Omdat er inmiddels weer wat recentere entries zijn, waardoor verwijdering van dit wangedrocht niet direct in het oog zou lopen van die paar lezers die ik hooguit heb.

Verwijdering zou echter een groter zwaktebod zijn dan het publiceren van het schrijfsel al was. Laten staan zoals het staat is evenmin een optie, zo zwak is het. Proberen het alsnog af te maken, dus. Maar ja, dan loop ik er net zo hard weer tegenaan: ik krijg deze tekst niet rond, niet mooi, niet interessant. Moet ik hem laten rusten? Natuurlijk. Maar nog niet. Ik laat hem staan zoals hij nu staat, inclusief afgebroken tweede strofe. En als ik het nog af maak, dan is dat zo.

*** ***

Donderdag 18 juli.
De tweede strofe is af. Wordt vervolgd.