Mijn eerste bericht van 2016 is een gedicht dat ik zojuist heb geschreven. Het gedicht beschrijft wat mij de laatste weken heeft bevangen en gedreven: deadlineangst. Want deadlines, moet je weten, zijn sluipmoordenaars.
Sluipmoordenaar
Het nieuwe jaar is begonnen
De deadline voor mijn boek kruipt naderbij
Tijd voor muziek is er niet meer
Tijd om te slapen evenmin
Potverdomme, red ik het nog?
Ga ik die deadline wel halen?
Ik vraag het mijzelf, weet het antwoord allang:
Het wordt weer het laatste moment
Toch weer het laatste moment
Terwijl ik mij een half jaar geleden
Oprecht had voorgenomen
Het deze keer anders te doen
Anders te doen, wat ik daarmee bedoelde
Is dat ik mijzelf niet gek zou maken
Van angst om te falen, want faalangst
Doet mij altijd weer dralen
Maar dralen, dat heb ik toch weer gedaan
Waardoor ik die deadline met moeite ga halen
Als het al lukt, want bevangen door angst
Zit ik zelfs nu nog te dralen
Het nieuwe jaar is begonnen
De deadline voor mijn boek kruipt naderbij
Hij werpt zijn schaduw vooruit om de hoek
De vuile sluipmoordenaar.
