De grote verrassing bij de clubkampioenschappen van H.S.V. de Kampioen is zaterdag Rosa van Rooijen in categorie 2. Koud drie maanden op een racefiets, sluit zij eerst de tijdrit af in een tijd waarmee zij zelfs in categorie 3 niet had misstaan, waarna zij tijdens de wegwedstrijd doodleuk tot in de laatste honderden meters met de kopgroep meegaat. De derde plaats in de eindrangschikking van categorie 2 is haar beloning.

Dat het niveau hoog en de concurrentie moordend is in deze groep blijkt tijdens de wegwedstrijd opnieuw, waarbij Noor Rozenburg verrast. Haar progressie doet al langer vermoeden dat zij zo langzamerhand een geduchte tegenstrever is van Veerle Muller, de gedoodverfde kampioen in deze categorie. Noors overwinning in de eindsprint is om van te smullen en levert haar achter Veerle de tweede plek in de eindrangschikking op.

Voorbeeld
Winnen deed Veerle vorig jaar ook, maar toen in categorie 1. In die groep is Nola van Lunteren vastbesloten in haar voetsporen te treden. Die missie slaagt, waarna zij het mobieltje van haar vader uit diens handen grist om opa en oma het nieuws te vertellen. “Oma, ik heb goud gewonnen!” roept zij gedecideerd in de hoorn. In deze categorie wint Sarah Smit de tijdrit en Stijn Haakmeester de wegwedstrijd. Beide renners zijn gloedjenieuw op de club.

Met haar eerste zege op zak geeft Nola ook navolging aan het voorbeeld van broer Mink, vorig jaar winnaar in categorie 2. Dit jaar presteert Mink tijdens het kampioenschap opnieuw goed, maar zit Rik Rozenburg hem in de weg door een honderdste van een seconde sneller te rijden in de tijdrit. De wegwedstrijd is wel een prooi voor Mink, maar Rik – ook een broer, maar dan van Noor – mag zich een jaar lang clubkampioen van categorie 3 noemen.

Alleenheerschappij
Een stuk meer afgetekend is de overwinning van Pelle van der Putte in categorie 4, de belichaming van een stripfiguur dat nog getekend moet worden. Snelle Pelle is al het gehele seizoen vrijwel ongenaakbaar. Zijn rijstijl is een lust voor het oog, waarbij vooral de volwassen rust die hij in koersen uitstraalt opvalt. Hoewel Pelle er momenteel duidelijk de scepter zwaait, huisvest ook deze categorie andere renners die een vermelding verdienen.

Vonne Schenkels, bijvoorbeeld, sleurt wedstrijd na wedstrijd aan kop van het peloton, zoals alleen de beste meesterknechten dat kunnen. Voor wie Vonne dat doet tijdens het clubkampioenschap? Ze doet het voor zichzelf, om steeds sterker te worden en uiteindelijk de alleenheerschappij van Pelle te doorbreken. Ja, Vonne is haar eigen knecht! Ook Tjarda Boshuizen laat goede progressie zien en begint mee te doen voor het podium.

Huidige lichting
In categorie 5 toont Wessel Fonck aan dat ook een overwinning in een wedstrijd zonder mededingers glans kan hebben door voor zichzelf een puike tijd neer te zetten tijdens de tijdrit. Wessel is een zelfgemotiveerde, gedisciplineerde renner die geen clubkampioenschap verstek laat gaan en elk jaar de vooruitgang boekt die bij zijn arbeid past. Klagen doet hij niet, maar het zou mooi zijn als hij in categorie 6 de concurrentie krijgt die hij verdient.

Wat dat betreft heeft de huidige lichting in die categorie geen reden tot klagen, ondanks de afwezigheid van titelkandidaat Sven Edam. Oriana Soerewijn en Denice Keesman zijn het hele seizoen al aan elkaar gewaagd, terwijl Maup van Gerwen en David Bergfeld zich steeds vaker doen gelden. Maup verrast door David van brons af te houden, terwijl Oriana Denice in zowel de tijdrit als de wegwedstrijd – en dus in het eindklassement – naar plaats twee verwijst.

Vijftienhonderd meter
Twee rappe jongens op parels van fietsen maken momenteel de dienst uit in categorie 7: Niels Reemeijer en Jorn de Vente. Met name Niels heeft dit seizoen een grote stap gezet. Voor het eerst tijdens een clubkampioenschap legt hij zijn tijdritronde sneller af dan Jorn, hoewel ook die zeker niet stil is blijven staan. Goed om te zien is dat Jorrit de Ligt zich na enkele jaren afwezigheid weer eens aan de start meldt, wat hem een bronzen plak oplevert.

En dan is het de beurt aan trainers en ouders om de tijdritronde af te leggen. Een enkeling doet dat op een gewone fiets, het overgrote deel prefereert een professioneler ogende variant. Menig ouder klaagt na afloop dat de afstand vergelijkbaar is met de vijftienhonderd meter bij het schaatsen: “Daar gaan de rijders ook helemaal kapot”. Gelukkig mogen zij die deze winter vanaf het puntje van hun stoel bekijken. Trainer Edwin de Ligt noteert de snelste eindtijd.