Nola, net elf, is nu een ‘recording artist’.
Het zelfgeschreven lied Nooit meer eenzaam heeft zij onlangs vereeuwigd met behulp van ouders, een producerende moedersvriend en vier vriendinnen. Alles live gespeeld, tegelijkertijd vastgelegd.
Een hit!
Archief voor VIND IK LEUK
Nooit meer eenzaam
Fotoshoot
Wat een fotograaf, die Peter Valckx! Leuke man, ook. Vandaag heeft hij een reeks portretfoto’s van mij geschoten in het kader van het project What’s Wrong With Me van psycholoog en publicist Vittorio Busato.
Onderdeel van dat project is een reeks interviews die als doel heeft, beschrijft Busato op zijn website, vijftig ‘stoornissen’ onder andere via een boek ‘een gezicht’ te geven – als een ode aan de individuele verschillen, aan de menselijke variëteit.”
Positief daglicht
Een van de geïnterviewden ben ik, vanwege de diagnose ADD die ik in 2017 heb gekregen. Mijn participatie vind ik spannend, aangezien ik wil voorkomen mijzelf met die aandoening te vereenzelvigen of er door achtervolgd te worden.
Desondanks lijkt het mij belangrijk dat een aandoening als ADD in een positief daglicht wordt gesteld en niet, zoals zo vaak, alleen maar als een probleem wordt gezien. Uit eigen ervaring weet ik immers wat de voordelen ervan kunnen zijn.
Op hol
Wie ADD heeft, heeft een verminderd concentratievermogen. Alles wat er om je heen gebeurt en wordt gezegd komt immers binnen, aangezien je brein het filter ontbeert dat hoofd- van bijzaken onderscheidt om orde te scheppen in de chaos om je heen.
Het ontbreken van dat filter maakt dat je hoofd regelmatig op hol slaat. Dit heeft in mijn geval geleid tot gebrek aan structuur en richting. Een dag- en nachtritme heb ik niet en mijn slaaptekort is buitensporig, waardoor ik onder kunnen functioneer.
Gewag
En toch is het dus niet alleen vervelend om ADD te hebben. Zo heeft het bij mij tot gevolg gehad dat ik bestand ben tegen deadlinedruk en verfijnd ontwikkelde intuïtieve en empathische vermogens heb. Juist die voordelen bespreek ik met Busato.
De resultaten van de shoot met Valckx hoop ik komende week te ontvangen. Een selectie daarvan zal ik op deze website delen. Eind 2018 moet het boek met Busato’s interviews uitkomen. Zodra dit het geval is, zal ik daar gewag van maken.
Raadsel
Dochterlief heeft vriendinnen op bezoek. Samen doen zij een raadspel.
Het moeilijkste raadsel:
– “Het is een voetbalclub en Dion is er fan van.”
– “Ajax!”
– “Nee.”
– “Feyenoord!”
– “Nee.”
– “PSV!”
– “Ook niet.”
– “Barcelona!”
– “Nee.”
– “Wat is het antwoord dan?”
– “Messi!”
Mink Trump
Als mijn zoon je nadoet omdat hij vindt dat je gek bent, zit er echt een steekje bij je los. Hier zet Mink Trump haarscherp neer.
Koor doet Cave
Oké, ik geef het toe: ik ben nog steeds een klein beetje geobsedeerd door de muziek van deze man. Maar dat Nick Cave ook echt wel bijzondere muziek maakt, blijkt uit de vele schitterende coverversies die er van sommige van zijn liedjes worden gemaakt.
Deze versie van The Ship Song wordt gezongen door een vijfhonderdkoppig gelegenheidskoor onder leiding van Sarah Penicka-Smith. Staat als een kerk, monumentaal!
Tainted Love
In 1981 bestormde Soft Cell met Tainted Love de hitparade. En terecht, want het is een fantastisch lied. Werkelijk iedereen van mijn leeftijd kent het nummer, dat niet voor niets al sinds de oprichting ervan in de Top 2000 vertoeft.
Maar zojuist, in de vroege ochtend van dinsdag 12 september 2017, kom ik er achter dat dit een cover betreft. Hoe is het mogelijk?! Voor mij is deze ontdekking ongeveer even groot als die van het feit dat het origineel van het iconische I Love Rock ‘n’ Roll niet van Joan Jett maar van Arrows is.
Trademark song
Tja, en net als Joan Jett toch een beetje van haar voetstuk viel toen ik dat hoorde, gebeurt dat nu met Soft Cell. Ik heb niets tegen covers, hoor, maar als ik de originele versie van dit lied hoor en die mij minstens evenzeer bekoort, dan haalt dat toch wat glans van het Britse synthesizerduo.
Kijk, als het repertoire van Soft Cell had overgelopen van de evergreens, dan was er niets aan de hand geweest. Maar dit betreft de trademark song van deze band, het enige echte wapenfeit waarop hun roem is gestoeld. Dat zij ermee scoorden, is niet gek, omdat het een moordlied is. Maar wel een moordlied van een ander.
Marc Bolan
Maar goed, van wie is het originele Tainted Love dan? Daar blijkt een aardig verhaal achter te zitten. Het lied werd als eerste opgenomen door Gloria Jones, die het in 1964 uitbracht als b-kant van My Bad Boy’s Comin’ Home, dat geen hit werd. Ed Cobb, haar producer, schreef het lied.
Van Gloria Jones had ik nooit gehoord, en om die reden heb ik de naam maar eens door een zoekmachine gehaald. En wat blijkt? Zij is een Amerikaanse soulzangeres die met – of all people! – Marc Bolan een relatie had. Bolan is de man achter T. Rex, vooral bekend van de fabuleuze glamrocker Get it On.
16 september
Nu was Jones niet alleen de vriendin van Bolan, met wie zij zoon Rolan op de wereld zette, maar blijkt zij zelfs betrokken te zijn geweest bij zijn vroegtijdige heengaan. Want wat wil het geval? Bolan kwam om het leven bij een auto-ongeluk en achter het stuur van de auto die verongelukte zat… zij.
Oud nieuws voor de kenners, natuurlijk, maar voor mij is het leuk om de geschiedenis van een lied in te duiken en er achter te komen dat het echt een verhaal – meerdere verhalen – in zich meedraagt. Over vier dagen is het trouwens op de kop af veertig jaar geleden dat het noodlot toesloeg.
Marc Bolan, this one’s for you!
Dancer
Het schrijfsel Ogen Dicht, gepubliceerd in mijn vorige post, is geïnspireerd door Sergei Polunin. Het NPO2-programma Het Uur van de Wolf zond zojuist de documentaire Dancer uit over het inspirerende, schitterende, moeilijke en roerige leven van deze danser. Op aanraden van een dierbare vriendin – een danseres – heb ik gekeken, hoewel ik nog nooit van Polunin had gehoord.
De man knalde van mijn televisiescherm.
Het leven van Polunin, zijn manier van denken, de beslissingen die hij durft te nemen. Zijn kracht. Zijn zwakte. Zijn menselijkheid, zijn gratie, de pijn en de passie die uit zijn dansen en zijn woorden spreken. Alles, maar dan ook werkelijk alles aan deze opmerkelijke Oekraïner inspireert mij, zelfs als hij de eenzame kant van zijn bestaan toelicht.
Waardering
Zijn afscheidsdans op Hoziers Take Me to Church was in 2015 – Polunin was 25 – een miljoenenhit op YouTube. Deze choreografie werd verzorgd door Polunins beste vriend Jade Hale en de video – op Hawaï geschoten – geregisseerd door David LaChapelle. Doordat mijn dochter danst, ben ik steeds meer waardering gaan krijgen voor deze kunstvorm. Daar ben ik haar dankbaar voor.
