Archief voor BLOG

Te gast

Peter de Brock van het Eerste Haarlemse Wielercafé stuurde onderstaand bericht de wereld in.

Donderdag 21-6 staat het EHWC Vol.4 de Haarlem-Parijs Editie! in de nieuwe kantine van HRC Excelsior. Een avond vol wielerverhalen, over het heden&verleden van het Haarlems wielrennen. Met de Haarlemmers oud-Caballeroprof Jan van der Horst en de grote Fixed Gear man Jan-Willem Blok van NL Crit Series. De Haarlemse dames van Tandem to Tokyo, die naar de Paralympics willen. Haarlemmer Jairo van Lunteren, schrijver van het boek Tourflits over Radio Tour. Clublegende en criteriumkoning Ron Vroom. Marco Vermeij die in Franse dienst een Tourstart verdiende, na zijn 3e plek op het NK 1994. Op dat NK ging de kampioenstrui naar Steven Rooks. Die komt ook, niet de trui maar de voormalige verblinding. Of zoals Mart Smeets zou zeggen: “Noteert u maar, R, dubbel O, K,S!” En we spelen de GROTE Jaap Eden heeft de Tour nooit gereden Quiz!

Info & kaartverkoop via http://eerstehaarlemswielercafe.nl

Steven Rooks en ik, samen te gast bij een wielercafé! Ik heb in mijn leven toch iets goed gedaan, alhoewel mijn naam niet en de zijne wel op de poster staat. Toch gaaf!

Niet mijn boek!

Ik distantieer mij van mijn eigen boek. En dat terwijl ik eergisteren nog schreef dat dit niet kan, aangezien mijn naam op het omslag staat. Dat was echter voordat ik de pdf’s die naar de drukker zijn gegaan toch nog onder ogen kreeg.

Want ja, na lang aandringen en nu er niets meer aan te veranderen is, heb ik mijn tekst, ‘geredigeerd’, alsnog in mijn mailbox gekregen. Ik hoefde niet lang te bladeren om te begrijpen dat ik hiervoor de verantwoordelijk niet kan en hoef te nemen.

Nawoord
Dit is niet mijn boek. Dit heb ik niet geschreven. Alle sjeu en karakter is eruit gehaald, de conclusie is gereduceerd van een poging tot duiding van de renner tot een hopeloze alinea die de lading van mijn verhaal in de verste verten niet dekt.

Mijn conclusie bestond uit 1.625 woorden, daar zijn er in het boek 129 van over. En het nawoord van 513 woorden is volledig uit de tekst verwijderd. Zoals ook in het eerste hoofdstuk enorm is geschrapt. Het is een karakterloos flutboekje geworden.

Ik schaam mij dat mijn naam op het omslag staat.

Lekker weg
Zoals reeds gezegd, de uitgever vond een deel van de oorspronkelijke tekst te risicovol om te publiceren. Aangezien ik dat deel juist belangrijk vond, hadden wij moeten besluiten dat het boek niet door hem uitgegeven kon worden.

Maar de uitgever heeft mij telkens op de borst gedrukt dat ik vooral door moest gaan omdat het andere deel van de content hem zeer zeker wel kon bekoren en hij het “bovengemiddeld goed” geschreven vond: “Het leest echt lekker weg.”

Korte nachten
Om hem tegemoet te komen heb ik vervolgens gigantisch geschrapt en herschreven. Het controversiële deel van de tekst heb ik zakelijker gemaakt, ingekort, in een ander perspectief geplaatst en minder toegespitst op de betreffende kwestie.

Waar ik al zes en twintig duizend woorden had, bracht ik dat terug tot dertienduizend. Terwijl ik nog midden in het schrijfproces zat. Een lange reeks dagen en gevaarlijk korte nachten volgde toen ik de draad van het schrijven weer oppakte.

Zakenreis
De positieve feedback over de content die ik produceerde bleef vervolgens binnendruppelen. Na aanlevering van het laatste deel bekoelde de toon echter drastisch. Er werd mij slechts medegedeeld dat het geheel ter eindredactie ging.

Op mijn verzoek de geredigeerde tekst te mogen inzien, werd lang niet gereageerd. Uiteindelijk werd gezegd dat ik geduld moest betrachten omdat er hard werd gewerkt door de redacteuren en de assistent. De uitgever was op zakenreis.

Titel
Pas toen het te laat was om de eindredactie nog van op- en aanmerkingen te kunnen voorzien die zouden kunnen worden meegenomen, kreeg ik de pdf’s toegestuurd. Ik schrok bij het zien van de ernst van de verminking.

Zelfs de titel is veranderd. Nu klinkt die als van een biografie: ‘Tom Dumoulin. Van roze droom naar gele trui’. Het zou worden: ‘Van roze wolk tot gele trui. Een ode aan Tom Dumoulin’. Want dit is geen biografie maar een schets, een verkenning.

Cor de Vos
De titel van hoofdstuk drie: ‘Dumoulin planmatige aanpak werkt het beste’. Zo staat het in de pdf’s. Moet zijn: ‘Dumoulins planmatige aanpak werkt het beste’. Subtiel verschil. Stond toch echt goed in de door mij aangeleverde tekst.

En dan een laatste grote ergernis. Op de creditpagina achterin het boek staat dat de foto’s van het binnenwerk zijn verzorgd door Léon van Bon en Cor de Vos. Léon heeft echter geen foto’s verzorgd en Cor de Vos heet Cor Vos.

In de etalage
Maar goed, het gaat mij om de botte bijl die in de tekst is gezet. Als je zoveel problemen hebt met wat er is geschreven, geef het dan niet uit! Nee, dat was geen optie, want het boek is aardig ingekocht en de investering moet worden terugverdiend.

Wat er nu is gebeurd, is in mijn ogen een schande. De uitgever heeft zich niet over de uitgave bedacht. Nee, in plaats daarvan is mijn werk achter mijn rug om kapotgemaakt om vervolgens toch, met mijn naam erop, in de etalage te worden gezet.

Blokkeren
Dat kan ik niet pikken en dat pik ik niet. Zeker niet omdat er geen overleg is geweest en ik de pdf’s niet tijdig heb kunnen inzien na de vormgeving en de eindredactie. Toen ik de boel onder ogen kreeg, lag het boek al lang en breed bij de drukker.

Naar aanleiding daarvan zou ik het liefst proberen de publicatie van dit boek te blokkeren. Daarvoor is het zeer waarschijnlijk te laat. Maar ik zal er alles aan doen om duidelijk te maken dat dit boek mijn boek niet is.

Teeuwen doet Dotan

Dotan, bah! Nooit wat mee gehad, kwam altijd al onoprecht en gemaakt over. Achteraf is dat te gemakkelijk praten. Beter is het om het parodiërend antwoord te bekijken dat komediant Hans Teeuwen gisteren gaf op het halfslachtig verontschuldigende geraaskal van gladjanus Dotan zelf.

Want Dotan kan dan wel praten als pater Johannes Brugman, als de Volkskrant het bestaan van zijn trollenleger niet had onthuld had hij er nog steeds het zwijgen toe gedaan. Zijn spijt komt dus niet zozeer na de zonde, zij komt alleen omdat hij van zijn carrière wil redden wat er nog te redden valt. En aan dat soort spijt hebben Teeuwen en ik een broertje dood.

#MeToo-gedrag
Het doet mij denken aan mannen die jarenlang #MeToo-gedrag hebben vertoond en daar de laatste maanden pas op zijn aangesproken. Aan Louis CK, Job Gosschalk, Kevin Spacey en dat soort mannen, dus. Natuurlijk, hun gedrag is ernstiger, aangezien zij met hun seksuele machtswellust direct anderen hebben gedupeerd. Maar hun reactie op de onthullingen was vergelijkbaar: “Sorry, het spijt mij”.

Ziekelijke bedriegers
Zij poogden sympathie te herwinnen of begrip te kweken met hun verklaringen, die alleen werden gedaan nadat en omdat hun wangedrag werd onthuld. Datzelfde is dus bij Dotan het geval. Tv-journaliste Angela de Jong doorziet dat in haar column in het AD even fijntjes als Teeuwen in zijn parodie: “Dotan plaatste zichzelf definitief in het rijtje van ziekelijke bedriegers als Tara Singh Varma en Diederik Stapel.”

Tweede boek, zucht

Mijn tweede boek is af. Op 24 april ligt het in de winkels.

De weg naar voltooiing ervan laat zich in de meest positieve bewoordingen die ik kan bedenken omschrijven als ‘een interessant leerproces’. Dat klinkt niet veelbelovend, en daar kies ik bewust voor. Over het eindresultaat ben ik namelijk niet tevreden. Het liefst zou ik het boek in zijn huidige vorm en opzet zelfs helemaal niet in de winkels zien liggen. Maar goed, dat heb ik niet meer voor het kiezen.

Ik zou kunnen proberen mij van het boek te distantiëren, maar mijn naam staat erop. De verantwoordelijkheid voor de inhoud heb ik dus te dragen. Wel is erin gesneden in opdracht van de uitgever. De geredigeerde versie heb ik nimmer onder ogen gekregen, maar ik weet dat er aardig wat pagina’s uit zijn. Dit is gedaan om, in de woorden van de uitgever, reputaties te beschermen: die van hemzelf en die van mij.

Ethische kwestie
Ik sta echter nog steeds achter de oorspronkelijke tekst. En dat zijn reputatie eronder zou lijden, durf ik te betwijfelen. De pijn zat hem in de fragmenten waarin een ethische kwestie wordt besproken waarin hij en ik lang tegenover elkaar stonden. Terwijl ik vond dat deze het boek lading en cachet gaf, ook omdat het gedurfd is om deze te bespreken, vond hij het benoemen ervan overbodige opsmuk.

Het boek, heb ik eerder al geschreven, is een verkenning en duiding van wielrenner Tom Dumoulin, die in 2017 de Giro d’Italia op zijn naam schreef. De ethische kwestie heeft betrekking op Dumoulins weigering van medewerking aan en toestemming voor het boek. Geen van beide waren nodig om het te laten verschijnen, maar zorgden wel voor twijfels mijnerzijds om dit project doorgang te laten vinden.

Geen biografie
Uiteindelijk heb ik mij laten overtuigen door de uitgever om door te zetten. Daar heb ik mij echter nooit goed bij gevoeld, wat ongetwijfeld doorschemerde in de tekst die ik heb aangeleverd. En ja, daar viel best wat op af te dingen, vooral vanuit het perspectief van de uitgever. Het moest wat hem betreft immers een sportbiografie worden, ook al had ik te kennen gegeven dat het ab-so-luut geen biografie mocht heten.

Mijn eigen bedoeling met het boek omschreef ik aan de uitgever achteraf als volgt: “Het moest niet een eenvoudig en mager biografietje worden, of een poging daartoe, maar een verrassende, volstrekt eigenzinnige, grappige en, zoals aan het einde zou blijken, toch geslaagde poging om Dumoulin te schetsen en te duiden. Het moest een zoektocht naar vorm en inhoud zijn die zichzelf zou bewijzen terwijl het werd geschreven.”

Teleurstelling
Achteraf had ik dit vooraf duidelijk moeten maken. Dat heb ik gepoogd door gaandeweg fragmenten aan te leveren waaruit dit bleek. Het dispuut stak dan ook eerder de kop op, alleen ben ik gaan herschrijven met een compromis in het achterhoofd. De herschreven fragmenten konden echter evenmin op goedkeuring rekenen, al bleef de uitgever tot bij ontvangst van het laatste deel enthousiast en vertrouwend.

Nu overheerst teleurstelling. Er is een afsluitend gesprek geweest waarin de lucht wat is geklaard, in ieder geval van mens tot mens. Het rot in mijn gevoel over dit dispuut is echter niet verdwenen, vooral niet omdat ik de geredigeerde en ingekorte versie van de tekst niet onder ogen heb gehad. Als het om -d’s en -t’s ging, dan deed dat er niet toe. Nu heb ik het idee dat dit boek mij uit handen is genomen.

Romantisch plot

‘Straks zijn Messi en Ronaldo niet meer op televisie te zien’, luidt een kop op AD.nl. Hoewel ik kan raden waar dit over gaat, klik ik op de link. En ja, er staat wat ik had verwacht. Alleen, de wijze waarop het wordt gebracht stuit mij tegen de borst.

“Het horrorscenario”, zijn namelijk de openingswoorden van het artikel. En dan weet ik al genoeg. Want dan kan het niet anders of hier wordt weer eens geschreven vanuit de veronderstelling dat voetbal kijken de zin van het leven is.

Verheerlijken
De volledige openingszin van de onheilstijding luidt als volgt: “Het horrorscenario dat de televisiekijker vanaf komend seizoen geen Champions League-voetbal meer kan zien op het open kanaal, wordt steeds reëler”.

Bespaar me je drama, Dennis Jansen! Goed, je bent sportjournalist bij het AD, dus je ontkomt niet aan het verheerlijken van deze steeds verder vercommercialiserende sport en het summum daarvan, die Europese clubbeker.

Extra uren
Maar man, wat denk jij? Dat het horrorscenario van een kernoorlog tussen Trump en Kim Jong-un dat werkelijkheid wordt, zijn gelijke kent in een paar verwende voetbalmiljonairs die niet meer op tv te zien zijn?

Houd toch op! Als dit scenario werkelijkheid wordt, wat onwaarschijnlijk is, dan blijven de gevolgen beperkt tot wat extra uren potentiële verveling die miljoenen bankzitters anders moeten invullen. En dat zou ze lukken. Moeiteloos!

Bevrijdend
Natuurlijk, Messi en Ronaldo zijn voetballers die iedereen moet kunnen aanschouwen. Dus nee, ik hoop niet dat de commercie deze sport zozeer in haar grip krijgt dat de internationale clubwedstrijden van de reguliere tv verdwijnen.

Maar als het gebeurt, dan zou dat voor veel mensen bevrijdend werken. Opeens blijkt voetbal niet zo belangrijk. Opeens zien zij in dat zij zich door zichzelf verrijkende bobo’s lieten leiden en verleiden. Ronaldo blijkt mens, Messi toch geen messias.

Film
In het vermeende horrorscenario dat Jansen schetst blijkt er zelfs weer tijd te zijn om samen op een doordeweekse avond eens een keer spontaan naar de film te gaan. Wie weet krijgt dat scenario dan zomaar een romantisch plot.

In de bankjes

Is dit bedoeld om de spot te drijven met zichzelf? Je zou het denken. Maar nee, deze mensen zijn bloedserieus. Met de nadruk op ‘bloed’. Het betreft een kerk in Pennsylvania vol devote christenen die met hun geweer op schoot en de ogen gesloten in de bankjes zitten om gezamenlijk hun wapens te vereren.

Let vooral op de kroon die menig kerkganger draagt. Gemaakt van kogels! Hilarisch. Een school in de buurt van de bijeenkomst werd voor de zekerheid gesloten.

Gepubliceerd

Het heeft langer geduurd dan verwacht, maar de column op Impuls & Woortblind is vandaag gepubliceerd. Ik ben er blij mee!

ADD? Doe er je voordeel mee!

Zijn gedachten dwarrelen alle kanten op. Een agenda bijhouden lukt hem niet. Rekeningen laat hij veel te lang liggen. Afspraken komt hij niet of moeizaam na. Slapeloosheid is voor hem de normaalste zaak ter wereld. Zijn gebrek aan zelfvertrouwen schrijnt.

Welkom in de wereld van deze ADD’er.

Animated Social Media Icons by Acurax Responsive Web Designing Company
Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookCheck Our FeedVisit Us On Linkedin
Animated Social Media Icons by Acurax Responsive Web Designing Company
Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookCheck Our FeedVisit Us On Linkedin