Barbara was stil en mooi, ik luidruchtig maar verlegen en verliefd. Ik zal het gevoel nooit vergeten. Dankzij het internet zijn we nog eens met elkaar aan de praat geraakt. Dat was leuk. Drie kinderen heeft zij nu, gelukkig getrouwd.

Na haar werd ik minstens zo verliefd op Linda. Dat ben ik nu nog, op een andere manier. Ook zij is inmiddels getrouwd, twee kinderen. Een lied over haar moet ik nog schrijven, maar dat komt wel. Mijn verlangen naar Linda zal nimmer tanen.

Intens verdrietig
Nu ik toch bezig ben: na Linda viel ik voor Arlette. Zij werd mijn eerste grote liefde. Drie jaar hadden we verkering. Zonder dat de verliefdheid wederzijds was, overigens. Uiteindelijk ging het dan ook hopeloos fout. Gelukkig maar, achteraf.

Maar toen was ik 22 en verdrietig, jarenlang verdrietig. En al die tijd geen vrouw geliefkoosd – of ja, eentje, een week na de definitieve breuk. Op mijn vijfentwintigste kwam ik weer een beetje op dreef, op mijn zevenentwintigste voelde ik weer kriebels.

Avontuurtjes
Aga. Ah… Ik ontmoette haar in de rij voor een kaartje op het busstation in New York City. Even later zaten we toevallig in dezelfde bus, eerst achter en toen naast elkaar. De dag eindigde in haar bed. Romantisch. We hebben anderhalf jaar plezier gehad.

Tja, en toen… Korte tijd was ik weer verdrietig. Maar zoals ik dat na mijn eerste liefdesbreuk was geweest, zo wilde ik het niet meer hebben. En dus dwong ik mijzelf tot avontuurtjes. Niet te veel, wel soms heerlijke en nooit echt nare.

Twijfelachtige eer
Totdat ik mijn huidige ex-vrouw ontmoette. Tijdens een festival waarop zij optrad met een vriend van me, die drums speelde ter begeleiding van haar gitaar en zang. Ach ja, betoverend. Ik trouwde met haar. Tien jaar huwelijk. Twee kinderen.

De beste liefdeservaring had echter ik met Camilla, na mijn huwelijk. Een Zweedse vrouw met wie ik passie heb leren kennen. Zij is degene die de twijfelachtige eer had om de eerste te zijn met wie ik het uitmaakte. Ik hou van haar.

Bijna vergeten
Alleen over Barbara heb ik wat je een liefdeslied zou kunnen noemen geschreven. Barbara heet het, toepasselijk. Waarom ik dit alles vertel weet ik niet, waarschijnlijk had ik er gewoon zin in. De liefde is mooi, ik ben haar bijna vergeten.

Het lied is niet bijzonder, de opname wel. Die is thuis gemaakt, aan de eettafel. Mijn dochter en ik waren van plan om samen te gaan optreden en dit was een eerste oefensessie. Veel vaker hebben we niet gerepeteerd, dus van ons plan zal wel niets terecht komen.