VROEGER GOD, NU VOOR DE FEESTDAGEN
Het is alweer enige tijd geleden dat Nick Cave mij echt heeft kunnen bekoren. Hij was mijn God, maar mijn verheerlijking van hem is in de loop der jaren als een onbeantwoorde verliefdheid opgebrand. Zoals dat gaat in de liefde, is er voor het bijna deftige heerschap dat deze vuige rocker van weleer tegenwoordig is echter altijd een vuurtje in mij blijven smeulen. Vandaar dat ook nu nog elke aankondiging van een concert of een nieuw album mij lichte tintelingen van blijde verwachting en nostalgische herkenning in de buik geeft. Even zo vaak wordt mijn gevoel bevestigd: Nick en ik zijn uit elkaar gegroeid.
Natuurlijk, de liedjes zijn nog steeds mooi en hun suspense blijft onovertroffen. En The Bad Seeds, ja, dat zijn bad ass rock ’n rollers van wie menig jong popidool – zonder uitzondering zelf al minstens zo gestileerd als deze ware helden – nog heel wat heeft te leren. Maar waar is Mick? En waar is Blixa? Het moet gezegd: Nick Cave en zijn Bad Seeds functioneren prima zonder muzikaal meesterbrein Mick Harvey en geniaal gitaarpijniger Blixa Bargeld, met violist Warren Ellis en multi-instrumentalist Jim Sclavunos als waardige opvolgers in de gelederen. Maar nee, het wil me maar niet echt meer boeien – niet meer zoals vroeger.
Levende herinnering
Ik ben volwassen geworden. Ik ben zelf muziek gaan maken en daardoor anders naar muziek gaan luisteren. Niet alleen van de liedjes van Cave niet, maar van de liedjes van niemand geniet ik nog zoals ik dat vroeger deed. Was ik maar kind gebleven. Was ik maar nooit zelf muziek gaan maken. Kon ik nog maar genieten zoals ik dat vroeger kon. Die goeie ouwe tijd – waar is zij gebleven? Alles van toen is van zijn voetstuk gevallen, gereduceerd tot de blind zoekende ambitie van ontluikende hormonen, achterhaald door de grauwe werkelijkheid die volwassenheid ontsiert. Nick Cave, God die hij was, is een levende herinnering geworden.
Push The Sky Away
Een levende legende, dan toch, zeker? Voor mij wel. Ja, hij is nu retecommercieel. Nou, en? Hij blijft zich tenminste vernieuwen, in die zin dat elke plaat een eigen geluid heeft. Zijn laatste studioalbum, Push The Sky Away (Mute Records, 2013), ontving weer lovende recensies. En terecht. Nee, ook deze plaat kan mij niet bekoren als, zeg, From Her To Eternity (Mute Records, 1984). Toch kan ik geen album noemen dat dit jaar is uitgekomen en meer indruk op mij heeft gemaakt. Of het moet Live from KCRW zijn, het livealbum – uitgekomen op 3 december – dat volgt op de tournee ter promotie van Push The Sky Away. Slim, zo vlak voor de feestdagen.
