In de afgelopen weken heb ik dagelijks een aantal selfies gemaakt en die bewerkt totdat zij mij bevielen. En als zij mij maar steeds niet konden bevallen, gooide ik ze weg. Uiteindelijk zijn er acht zelfportretten overgebleven waarvan ik zeg: “Mwoh, tja, nou ja, die kunnen er wel mee door”.

De gedachte achter dit project is dat ik wilde onderzoeken of ik in de foto’s mijn gemoed op het moment van fotograferen zou herkennen, ondanks of misschien wel juist dankzij de rigoureuze bewerkingen.

Aura
Natuurlijk, impulsieve blijdschap en boosheid herken je onmiddellijk op foto’s. Waar ik naar zocht is echter iets wat dieper gaat dan die uiterlijkheden. Een mogelijk bewijs voor het bestaan van zoiets als een aura, bijvoorbeeld.

Er zijn volgens mij aardige, voor mijzelf verrassende portretten uit voortgekomen. Wat lijk ik donker van geest op sommige van deze foto’s! En wat kom ik anders over dan ik mij van binnen voel…

Voor mijzelf
Betekent dit nu dat mijn gemoed, het aura, wel of juist niet doorschijnt in deze afbeeldingen? Het antwoord op die vraag houd ik voor mijzelf.