Uit: De Gelderlander
13 september, 2005
Auteur: Hans Gulpen

ITHACA/NEW YORK – Touren, platen verkopen en geld verdienen met muziek. Dat is de droom van Jairo van Lunteren, zanger en gitarist van de Amerikaanse band The Splendors. En geboren in Gelderland.

Het leven van Jairo van Lunteren begon niet bepaald als rock ‘n’ roll. Zijn wieg stond in Apeldoorn. Opgroeien deed hij in het dorpje Achterberg, aan de voet van de Grebbeberg. En tijdens zijn middelbareschooltijd speelde hij bij de Wageningensche Mixed Hockey Club.

Nu maakt zanger-gitarist Van Lunteren (33) de podia in de Verenigde Staten onveilig met rauwe, recht voor zijn raap-rock. Zijn Amerikaanse band, The Splendors, wordt vergeleken met de Rolling Stones in hun beginjaren en met de Velvet Underground. Vorige maand verscheen hun eerste, titelloze, album.

Het kan vreemd lopen. Tot zijn 24ste had Van Lunteren nog nooit een gitaar vastgehad. Wel zong hij in een bandje, Ekmire, dat gelukkig nooit de oefenruimte heeft verlaten, zoals hij zelf achteraf tevreden vaststelt. “We moeten zo ongeveer de slechtste band zijn, die ik ooit heb gehoord.”

Jairo leek voorbestemd voor een loopbaan in de journalistiek, tot hij in 1999 in de Utrechtse club Tivoli Johnny Dowd tegen het lijf liep. Er moet meteen iets van chemie tussen beiden zijn geweest, want de New Yorkse singer-songwriter stapte van het podium af en overhandigde Van Lunteren zijn gitaar. Als een dronken Belg hem het instrument niet uit handen had gerukt, was dat ook meteen zijn eerste optreden met Dowd geworden.

Van Lunteren legde niet veel later opnieuw contact met de door hem bewonderde Dowd en zocht hem op in Ithaca, New York. Ze namen samen een demo op. Daar kwam verder niets uit voort, maar wel mocht de Nederlander met Dowd op tournee. En, zoals dat soms gaat, leerde Jairo in het stadje een meisje kennen. Hij bleef er hangen.

Het linksige ‘muziekbolwerk’ Ithaca was ook de thuisbasis van de drie andere bandleden van de Splendors: Felix Teitelbaum, drums; Sid Green, gitaar; Jim Turner, bas. Jairo woont er inmiddels vijf jaar. De band geniet nog niet zoveel bekendheid dat Van Lunteren en de andere groepsleden van de muziek kunnen bestaan. Dus werkt hij in een koffiehuis en bij de plaatselijke bibliotheek. Ook schrijft hij muziekstukjes voor twee plaatselijke kranten.

Het geluid van de Splendors is ‘old school rock ’n roll in its rawest form’, om een Amerikaanse recensent te citeren. Simpel en rechttoe-rechtaan. “Maar niet ouderwets of belegen. “Elk nummer is duidelijk van ons. Rock ‘n’ roll is gewoon de muziek die in ons zit en dus uit ons komt. We hebben daar niet voor gekozen.”

Als iemand hem twee jaar geleden had gezegd dat er invloeden van de Stones in zijn muziek te horen zijn, dan had hij dat zeker niet als een compliment opgevat. “Ik wilde vernieuwend zijn en het liefst ook ontoegankelijk en duister. Nu ik me met de band verder ontwikkel, merk ik dat rock ‘n’ roll mij het beste ligt.”

Van Lunteren neemt vrijwel alle songs voor zijn rekening. “Er zijn betere muzikanten dan ik, maar ben een goede liedjesschrijver en performer”, zegt hij. Hoewel hij zichzelf nog niet productief genoeg vindt. “Ik heb constant het gevoel dat ik met een writer’s block kamp.”

Toch ligt er inmiddels voldoende materiaal voor een tweede en zelfs een derde album. Wie zijn inspiratiebronnen zijn? “Mijn vader heeft me opgevoed met Bob Dylan. The Police was mijn eerste liefde, en sinds jaar en dag ben ik verknocht aan Nick Cave.” Maar hij draait ook de Pixies, de Ramones, de Stones, T-Rex, de Zombies en Franz Ferdinand. “Hoe ouder ik word, hoe breder mijn smaak”.

Zijn droom ziet er als volgt uit: touren, platen verkopen, geld verdienen met muziek. “Daar heb ik veel voor over. Het liefst zou ik wereldwijd stadions volspelen, maar als ik slechts een naam in het Nederlandse clubcircuit weet op te bouwen, ben ik ruimschoots tevreden. Ik ben ambitieus en durf te dromen, maar ben zeker niet naïef.”

Jairo heeft zijn draai in de Verenigde Staten gevonden, maar vraagt zich af of hij daar ook wil blijven. “Mijn vrouw is zwanger en ik weet niet of ik mijn kind naar een Amerikaanse school wil laten gaan. Elke ochtend verplicht gezamenlijk bidden en het volkslied zingen hoeft van mij niet zo. Samen met mijn gitarist en diens vrouw hebben we het er wel eens over naar Frankrijk te verhuizen.

“Of misschien gaan we wel naar Nederland. Het liefst wil ik dan wel de hele band meenemen, of in elk geval de muziek dusdanig op de rails hebben dat ik er waar dan ook van kan leven.”