Ooit voelde ik mij een jonge god. Ik blowde, ik dronk, ik woonde in een studentenhuis in Utrecht en maakte eigenwijze punkmuziek met Ekmire, de band die ik achteraf zonder ironie “de slechtste band die de oefenruimte nooit heeft verlaten” durf te noemen. Dat moet ergens midden jaren negentig geweest zijn. De sessies in de oude oefenruimtes van dB’s waren notoir slecht maar schreeuwerig leuk. Luister en huiver!

Ik heb bij Ekmire geleerd om mijzelf lekker te laten gaan, mijzelf te zijn: niet zeiken, spelen. Die houding heeft mij uiteindelijk naar Amerika gebracht, waar ik met een andere, toegankelijker band twee albums uitbracht en veel in de regio rond Ithaca, NY toerde. Zelfs New York City en een festival in North Carolina hebben tijdens optredens van The Splendors op hun grondvesten geschud. Leuke tijden! Maar boven Ekmire is nooit iets gegaan. In dronken plezier vonden wij ons ritme.