Voor het oktobernummer van vakblad De Psycholoog schreef ik een essay over het juk van een diagnose. Het artikel is een ervaringsbeschrijving van mijn worsteling met ADD, waarmee ik op mijn vijfenveertigste ben gediagnosticeerd.Lees mijn essay hier. Bijgaande illustratie is gemaakt door Chiara Arkesteijn.
Wat een fotograaf, die Peter Valckx! Leuke man, ook. Vandaag heeft hij een reeks portretfoto’s van mij geschoten in het kader van het project What’s Wrong With Me van psycholoog en publicist Vittorio Busato.
Onderdeel van dat project is een reeks interviews die als doel heeft, beschrijft Busato op zijn website, vijftig ‘stoornissen’ onder andere via een boek ‘een gezicht’ te geven – als een ode aan de individuele verschillen, aan de menselijke variëteit.”
Positief daglicht
Een van de geïnterviewden ben ik, vanwege de diagnose ADD die ik in 2017 heb gekregen. Mijn participatie vind ik spannend, aangezien ik wil voorkomen mijzelf met die aandoening te vereenzelvigen of er door achtervolgd te worden.
Desondanks lijkt het mij belangrijk dat een aandoening als ADD in een positief daglicht wordt gesteld en niet, zoals zo vaak, alleen maar als een probleem wordt gezien. Uit eigen ervaring weet ik immers wat de voordelen ervan kunnen zijn.
Op hol
Wie ADD heeft, heeft een verminderd concentratievermogen. Alles wat er om je heen gebeurt en wordt gezegd komt immers binnen, aangezien je brein het filter ontbeert dat hoofd- van bijzaken onderscheidt om orde te scheppen in de chaos om je heen.
Het ontbreken van dat filter maakt dat je hoofd regelmatig op hol slaat. Dit heeft in mijn geval geleid tot gebrek aan structuur en richting. Een dag- en nachtritme heb ik niet en mijn slaaptekort is buitensporig, waardoor ik onder kunnen functioneer.
Gewag
En toch is het dus niet alleen vervelend om ADD te hebben. Zo heeft het bij mij tot gevolg gehad dat ik bestand ben tegen deadlinedruk en verfijnd ontwikkelde intuïtieve en empathische vermogens heb. Juist die voordelen bespreek ik met Busato.
De resultaten van de shoot met Valckx hoop ik komende week te ontvangen. Een selectie daarvan zal ik op deze website delen. Eind 2018 moet het boek met Busato’s interviews uitkomen. Zodra dit het geval is, zal ik daar gewag van maken.
Het heeft langer geduurd dan verwacht, maar de column op Impuls & Woortblind is vandaag gepubliceerd. Ik ben er blij mee!
Zijn gedachten dwarrelen alle kanten op. Een agenda bijhouden lukt hem niet. Rekeningen laat hij veel te lang liggen. Afspraken komt hij niet of moeizaam na. Slapeloosheid is voor hem de normaalste zaak ter wereld. Zijn gebrek aan zelfvertrouwen schrijnt.
Welkom in de wereld van deze ADD’er.
Het stond al genoteerd in de agenda van deze website, maar verder heb ik er tot nu toe weinig ruchtbaarheid aan gegeven: ik ben binnenkort een vaste blogger op de website van Impuls & Woortblind, de vereniging voor en door mensen met ADHD, ADD, dyslexie en dyscalculie. En ja, dat betekent dat ik zelf ook in die categorie mensen val. Afgelopen zomer ben ik gediagnosticeerd met ADD.
Natuurlijk, het is maar een stempel. Maar het verklaart veel, vanuit mijn jonge jaren al, en het helpt mij om mijn leven op mijn vijfenveertigste alsnog de draai te geven die goed voelt en bij mij past. Nu ik weet wat ik heb, leer ik om mij niet te concentreren op mijn zwakke punten, wat ik altijd deed omdat ik vond dat die moesten verbeteren terwijl ik onmachtig leek om dat voor elkaar te krijgen.
Beter
Tegenwoordig ga ik uit van mijn krachtige, bruikbare, mooie en werkzame hebbelijkheden, die er zeker ook zijn. Ik noem zo uit de losse pols even mijn creativiteit, mijn flexibiliteit en mijn inlevingsvermogen als voorbeelden. Bij mijn zwakheden leg ik mij niet neer, maar ik accepteer dat ik ze heb en werk aan verbetering. En geloof mij, dat voelt beter dan altijd maar met jezelf in gevecht zijn.
Eigen initiatief
Leren van mijzelf te houden, is een stap vooruit in mijn persoonlijke ontwikkeling. Die stap dank ik mede aan de diagnose, maar ook aan mijn wil om het beste uit mijzelf te halen. Zonder deze ik-kracht, zoals mijn geliefde dat noemt, was ik er niet in geslaagd om na zovele jaren op eigen initiatief de hulp te zoeken en te vinden die kon verklaren waarom ik ben zoals ik ben.
Mooi
Nu is het tijd om te laten zien hoe mooi ik ben, tekortkomingen en maatschappelijke afwijkingen ten spijt. Dat is ook de reden waarom ik bij Impuls & Woortblind heb aangeklopt: voor een plek buiten mijn eigen, vertrouwde omgeving om te schrijven over de diagnose ADD en wat die voor mij betekent. Die plek heb ik dus gekregen. Maar de schrijfsels verschijnen uiteraard ook op deze vertrouwde stek.
