Een kop op Telegraaf.nl: ‘Overlevende kernaanval Nagasaki overleden’. Mijn eerste reactie: “Wat een stomme kop!” Waarom? Omdat de kernaanval inmiddels 72 jaar geleden plaatsvond en het suggereren van een verband tussen ’s mans (er stond een fotootje bij) doodsoorzaak en die schanddaad, zoals mijns inziens in de kop gebeurt, mij nogal nietszeggend leek.

De vermelding dat de man ‘Nagasaki’ heeft overleefd, maakte mij echter wel nieuwsgierig. Er zijn meer overlevenden inmiddels overleden en er zijn ook nog slachtoffers in leven, dus waarom dit bericht? Ik klik het aan. De slotzin van het intro: “Sumiteru Taniguchi bevond zich volgens de BBC destijds op ongeveer 1,8 kilometer van het epicentrum van de explosie en werd later een bekende activist.”

Wauw! Hij is er echt vlakbij geweest. En hij is een activist tegen kernwapens geworden. Daarom dus. Nu wil ik meer weten, want het verhaal in de Telegraaf is wel heel summier. In de zoekmachine, dus, die naam. Het eerste dat ik opduik is een filmpje van twee jaar geleden waarin Taniguchi zijn bovenlichaam blootgeeft. Littekens! Zijn rug, zijn armen, zijn buik, alles, volledig verminkt.

Elke dag nog, zegt de voice-over, smeert zijn vrouw hem in om de pijn te verzachten. En: “Drie van zijn ribben zijn na de aanval weggerot.” Na de verwoestende explosie, waarbij 74.000 mensen de dood vonden, liep hij drie dagen verdwaasd rond door de stad. Pas toen hij gered werd, kwam hij erachter dat de lappen die hij op zijn rug, schouders en armen voelde geen flarden kleding maar zijn eigen huid betroffen.

Taniguchi’s omschrijving van wat hij heeft meegemaakt: “De hel”. In een ziekenhuis heeft hij 3,5 jaar gerevalideerd, de eerste 21 maanden heeft hij liggend op zijn buik doorgebracht. Het verhaal van deze man moet gehoord worden, opdat komende generaties doordrongen blijven van de onmenselijkheid van kernwapens. Ik ben blij dat de Telegraaf aandacht besteedt aan Taniguchi’s dood.