“PLOF!” klonk het, in de gang. Meteen wist ik wat dat betekende, dus haastte ik mij naar de deurmat. En ja, daar lag het pakketje waarop ik had gewacht. Ik opende het, rustig. Johnny Dowd had woord gehouden en een exemplaar van zijn nieuwe album, dat in september in de winkels moet liggen, aan mij toegestuurd. “Als je het niet goed vindt, doe er dan niets mee”, schreef hij. Maar hij kent me, en wist dat ik het album zou willen recenseren. Johnny’s albums zijn namelijk altijd het recenseren waard. Vind ik een album niet goed, dan doe ik er het zwijgen toe. Vind ik het fantastisch, dan zal ik alles doen om te helpen de verkoopcijfers te stuwen – hoe gering het effect van mijn bijdrage ook moge zijn. Johnny’s nieuwste, Do the Gargon, mag er zeker zijn. Zijn beste is het niet, omdat zijn debuutalbum al een regelrechte en niet te overtreffen klassieker was. Maar zijn vakmanschap als muzikant is verder uitgediept en hij heeft zich in een hele nieuwe richting ontwikkeld; begonnen als rootsy, gitzwarte doe-het-zelver, klinkt Johnny op Do the Gargon als een oprechte, a-poëtische parodie op progrock. Als je Johnny Dowd heet, kan dat maar zo een compliment zijn. De recensie volgt spoedig!