In wat voelt als een ver, ver, ver verleden durfde ik mijzelf muzikant te noemen. Ik woonde in Amerika. Daar had ik mijn eigen band, The Splendors, maar daar kon ik niet altijd mijn ei in kwijt op de manier die ik voor ogen had. Dat kwam doordat ik de band beschouwde als een democratisch genootschap waarbinnen alle leden evenveel zeggenschap hadden over koers, geluid en muzikale richting. Ik verloor er het plezier in het maken van muziek door, werd er onzeker van en voelde me uiteindelijk meer dan muzikant iemand die dat graag wilde zijn maar daar eigenlijk niet goed genoeg voor was. Zo zat ik in elkaar.

Achteraf ben ik echter best trots op wat ik als muzikant in die jaren – tussen 2003 en 2008 – heb bereikt: twee albums uitgebracht, door Amerika getoerd, lokale favoriet in het universiteitsstadje Ithaca, New York en zelfs ongevraagd gerecenseerd op AllMusic.com door muzikaal buitenbeentje Eugene Chadbourne. Inmiddels besef ik dat niet de invloed van anderen maar mijn eigen onzekerheid mij in de weg heeft gezeten in de verdere ontwikkeling van mijn muzikale loopbaan. Jammer, maar zo is het gegaan. En ik heb er van geleerd.

Opruiming
In de nadagen van mijn tijd met The Splendors trad ik soms op als soloartiest, af en toe op fantastische wijze begeleid door mijn toenmalige vrouw Kathy Ziegler. We namen ook wel eens op, kennelijk, want onlangs vond ik tijdens een grote opruiming een ongedateerde serie opnames terug van een vijftal liedjes, waaronder Het simpelste geluk. In dat lied bezong ik precies hoe ik mij voelde, waarom het leven als rockmuzikant mij uiteindelijk toch niet kon bekoren. Ik vind het misschien wel mijn mooiste opname, hoewel – of: juist omdat! – zij letterlijk in de eigen huiskamer op een viersporenrecordertje moet zijn gemaakt.

Dit is het soort lied dat ik met The Splendors ook in gedachten had, maar dat er niet uitkwam in de samenwerking. Met mijn ex liep het spaak na een huwelijk van tien jaar, maar deze opname toont aan hoe goed wij elkaar op het muzikale vlak aanvoelden. Eerbetoon!