Onderstaand gesprekje zegt veel over hoe mijn zoon van twaalf momenteel in het leven staat en over hoe hij denkt over hoe ik denk.

“Papa, jij bent net Ryan van mijn team.”

“Waarom?”

“Omdat je net zo denkt als hij.”

“Hoe dan?”

“Als wij met 14-0 achter staan en er is nog een minuut te spelen, dan vindt hij altijd dat we door moeten gaan en niet op moeten geven. ‘Het kan nog, het kan nog!’ roept hij dan.”

“Dat is een mooie, positieve instelling.”

“Maar het slaat natuurlijk nergens op! Als je met 14-0 achter staat en nog een minuut te spelen hebt, dan heb je al verloren.”