Op mijn zestiende begon ik een bandje dat de muziek van Einstürzende Neubauten als natuurlijk kompas gebruikte. De driemansformatie was een kort leven beschoren, maar belangrijk is zij voor mij zeker geweest. Tijdens luidruchtige oefensessies in een verbouwde schuur ontdekte ik dat zingen – schreeuwen – voor mij de ultieme uitlaatklep was.

Na een handvol sessies besloten wij de ruwe diamant niet te slijpen en nam ik gitaarles. Met een gitaar waarop mijn moeder in haar jonge jaren nog had getokkeld, nam ik plaats in een lesgroepje. Mijn medestudenten, gemiddeld vijf jaar jonger, leerden sneller. Gedesillusioneerd hing ik de gitaar aan de wilgen.

Ekmire
In mijn studententijd raakte ik bevriend met een drummer. Met hem richtte ik een nieuwe band op. Via een gemeenschappelijke vriendin kwamen wij in contact met een gitarist – de broer van die vriendin – en een bassist. Hoewel de ene helft van dit kwartet in Utrecht woonde en de andere in Arnhem werd er eenmaal per week gerepeteerd. Ter ere van de vrouw die het gezelschap bij elkaar had gebracht, werd de band Ekmire gedoopt, een anagram van haar naam.

Van deze formatie zijn enkele oefenopnames gemaakt, waaruit duidelijk wordt van hoe ver ik ben gekomen. Een select groepje vrienden woonde een aantal oefensessies bij, en noemt die nog altijd onvergetelijk. Ekmire bestond ongeveer een jaar, maar is nooit buiten de oefenruimte geraakt. We zijn de geschiedenis in gegaan als de slechtste band die de oefenruimte nooit heeft verlaten.

Streling
Het roemloze einde aan mijn flirt met metalpunk deed mij inzien dat ik toch echt zelf gitaar moest leren spelen. Dankzij mijn oudste zus en een Ierse vriend die voor die zus naar Nederland was gekomen en vervolgens met liefdesverdriet bij mij was ingetrokken, werd ik op 30 april 1996 de trotse eigenaar van een gitaar. Opnieuw betrof het een onding, maar deze keer was het liefde op het eerste gezicht.

Bij de eerste streling der snaren begreep ik dat mijn vroegere poging het instrument onder de knie te krijgen niet was gestrand op gebrek aan talent maar op gebrek aan chemie met het instrument. Die avond componeerde ik een lied, waarbij ik alle vier de akkoorden gebruikte die mijn Ierse vriend mij die middag had geleerd.