Toen Trump kwam, blies ik meteen hoog van de toren: “Die gaat winnen!” Hij had alleen nog maar aangekondigd kandidaat te zijn om namens de Republikeinse Partij een gooi naar het presidentschap van de Verenigde Staten van Amerika te doen, maar ik zag hem al in het Oval Office zitten.

Lange tijd bleef ik dat zeggen, ongeacht de hoeveelheid pijnlijke schandalen die zich rondom hem opstapelden. “Hij is net als Wilders immuun voor schandalen”, zei ik. “Erger, hij wordt er alleen maar sterker van.”

Foute inschatting
Totdat Trump iets teveel met Poetin begon te flirten. Dat, begreep ik, zou juist ook zijn anti-commi redneckvrienden tegen de borst stuiten.

En inderdaad, de polls wezen op een populariteitsval van Trump. Zelfs veel Amerikanen met het traditionele zwart/witbeeld over Amerika en Rusland herkenden zich niet meer in de man. Foute inschatting, Trump!

Fysieke zwakte
Zo leek het. Maar er was natuurlijk nog tijd om uit het dal te krabbelen, de val kwam vroeg. En onderschat Trump niet, want onderschatting is des duivels oorkussen.

Een paar dagen lang – misschien wel een week – dacht ik: “Met een beetje geluk verliest hij dus toch”. Totdat Clinton fysieke zwakte toonde en haar campagneteam dat bagatelliseerde.

“Trump is terug!”

Serieuze optie
Nu, een paar maanden voor de verkiezingen, is de kandidaat die een stijgende lijn in de polls laat zien favoriet voor de zege, ook als die op dit moment achterligt in de polls.

Clinton verliest terrein.

Een gelopen race is het nog niet. Maar in mijn hoofd zeurt het gevoel dat het onmogelijke, dat wat zo’n beetje iedere kenner negeerde als serieuze optie toen Trump zijn kandidatuur aankondigde, dat het toch echt wel eens zou kunnen gaan gebeuren.

Halvegare
Ik ben geen doemdenker, maar ik ben best een beetje bang. Hopelijk blijkt deze narcistische clown als kandidaat zo verschrikkelijk dat hij als president meevalt.

Wie weet vult hij de functie zo in dat zijn pogingen beleid te maken al snel simpelweg genegeerd worden door de rest van de wereld. Zelfs het Amerikaanse parlement, zijn stafmedewerkers, ministers en onderministers, zijn vrouw en zijn dochter zullen beleefd glimlachen als ze die halvegare tegenkomen.

Schaduwkabinet
“Hey, Mr. Trumpident!” zullen zij hem luchthartig groeten. Trump zal het als muziek in de oren klinken dat zijn ambtstitel is vertrumperiaand.

“Ik ben de beste president ooit”, zal hij denken.

Intussen hebben gematigde Republikeinen en Democraten gezamenlijk en plein public een schaduwkabinet ingericht dat zich naar ieders tevredenheid van de presidentiële beleidstaken kwijt. Mr. Trumpident is zo in zijn nopjes met zichzelf dat hij er niets van merkt.