De muzikale verrassing van 2012 was voor mij de kans om een optreden van Crime & the City Solution bij te wonen. Deze artistieke rockgroep rond de Australische zanger Simon Bonney beleefde zijn hoogtepunt in de jaren tachtig en ging in 1991 ter ziele. In 2011 bleek Bonney de band nieuw leven te hebben ingeblazen. Tja, en toen, in oktober, stond ik daar, in het Patronaat in Haarlem, voor het eerst oog in oog met mijn helden. Daar hoorde ik ook dat er een nieuw album zou komen. Omdat nieuwe albums van oude bands meestal tegenvallen, verwachtte ik er ondanks het goede optreden niet veel van. Bij de eerste luisterbeurt sloeg American Twilight in als een bom.
Hoewel de bezetting, altijd al wisselend, flink is veranderd in vergelijking met die van Paradise Discotheque – het laatste album uit de ‘eerste’ periode – klinkt American Twilight vertrouwd. De meeste nummers zijn gebouwd op een stevig fundament van gelaagde, slepende en gierende gitaren, zoals het een rockband betaamt – zonder ook maar een moment als een gewone rockband te klinken. Het vioolspel van Bonney’s vrouw, Bronwyn Adams, voorziet enkele van de meest subtiele nummers op het album, zoals Domina en vooral The Colonel (Doesn’t call anymore) van het wildwestachtige, duistere sfeertje dat zo kenmerkend is voor deze band. Het meest opmerkelijke pluspunt van dit album is misschien echter wel dat de band nog even fris en jong maar toch volwassen klinkt. Bonney bezingt dezelfde onderwerpen – relaties en politiek – met hetzelfde pathos, maar losser en feller dan voorheen, alsof hij bevrijd is.
Niet onvermeld mag blijven de glansrol van gitarist David Eugene Edwards, ex-voorman van de enige echte Amerikaanse goth-rockers Sixteen Horsepower en later van Wovenhand. Zijn rol in de schaduw van Bonney gaat hem zeer goed af, waarmee hij in de voetsporen treedt van de op 30 december 2009 overleden ondergrondse gitaarheld Rowland S. Howard. Drummer Jim White, bekend van onder andere Dirty Three, Cat Power en PJ Harvey, maakt dat de band strakker, directer en daardoor toegankelijker klinkt dan ooit – zonder voorgangers als de muzikale duizendpoot Mick Harvey en de legendarische Epic Soundtracks (ook alweer jaren dood) tekort te doen, overigens.
Het is niet eenvoudig albums als Shine, The Bride Ship en Room of Lights te overtreffen. Wat American Twilight echter voor heeft op deze voorgangers is het besef bij Bonney dat hij gewoon zichzelf moet zijn. Bonney en consorten dreven in de jaren tachtig naar de oppervlakte op de muzikale deining die toenmalig goth-kapitein Nick Cave – ook nog eens een landgenoot – en zijn angstaanjagende en asgrauwe armada veroorzaakten. Aan die vergelijking heeft de band zich nooit weten te ontworstelen, al was Paradise Discotheque een goede poging. American Twilight bewijst dat Crime & the City Solution een genre op zichzelf is – een fenomeen, met geen ander te vergelijken.
