Zo crash je op de bank bij je ex
Van wie je niets meer wilde weten, maar
Die jou, anders dan je liefje
In deze zware tijd niet is vergeten.
Archief voor BLOG
Crash
Het juk van een diagnose
Voor het oktobernummer van vakblad De Psycholoog schreef ik een essay over het juk van een diagnose. Het artikel is een ervaringsbeschrijving van mijn worsteling met ADD, waarmee ik op mijn vijfenveertigste ben gediagnosticeerd.Lees mijn essay hier. Bijgaande illustratie is gemaakt door Chiara Arkesteijn.
Spijt
Hoe het is om volwassen te zijn
Had ik moeten vragen
Toen het nog kon
En als ik eerlijk antwoord had gekregen
Had ik uiteraard besloten
Dat ik altijd kind zou blijven.
Lijfspreuk
Vanochtend floepte wat nu mijn nieuwe lijfspreuk is zomaar uit mijn mond. Onmiddellijk spoedde ik mij naar mijn website om haar te delen. Zij luidt:
Ga uit van de kracht in jezelf en niet van de zwakte in anderen.
Voor jou, zoon!
***
We zijn vijf dagen verder. Ik kijk inmiddels anders tegen de wereld aan. Dit is mijn lijfspreuk niet, uiteraard. Waarom zou ik een lijfspreuk hebben? Wat een onzin, zeg.
Het beste
“Waarom
Ben jij die man
Die altijd heel veel geeft?”
Vraagt het meisje
Aan de ijsverkoper, die
Inderdaad
Altijd een bolletje meer schept
Dan waarvoor betaald
“Omdat jij
Het beste in mij bovenhaalt”
Zegt de jongeman
En daar is geen woord
Gelogen van, want
Inderdaad
Haalt zij het beste
In hem boven
“Maar wat is dat dan
Het beste?”
Zou zij kunnen vragen, maar
Daar heeft zij geen zin in
Omdat het ijs vandaag (met extra bolletje meer!)
Inderdaad
Toch echt het beste smaakt
Als er niet te veel bij wordt gepraat.
***
Zondag 28 juli
Een komma weggehaald. Nu moet het goed zijn.
Woensdag 17 juli
Dit schrijfsel, ik krijg het maar niet af. Het begincitaat, de vraag: “Waarom ben jij die man die altijd heel veel geeft?” Die vond ik mooi, poëtisch. Het was écht een vraag. Van de dochter van mijn geliefde aan de ijsschepper van een zaak in Haarlem waar wij regelmatig komen. Omdat ik al een tijd niets meer geschreven had, besloot ik haar te gebruiken als basis voor eindelijk weer een tekstje op mijn blog. Een gedichtachtig iets, een Opdichtertje. Maar ik kwam er niet uit.
Het citaat zonder context is te dun, vind ik. De eerste alinea, de eerste zin, de eerste strofe was eenvoudig te bedenken; een beschrijving van wat er daadwerkelijk gebeurde. Maar daarna, wat wil ik zeggen met dit schrijfsel? In welke vorm wil ik het gieten? Zo’n gedichtending dat ik wel vaker schrijf, al lukt dat de laatste tijd dus niet. Maar is het daar geschikt voor? De openingszin, die eerste strofe, ook die was te dun, zonder vervolg. Zonder climax, zonder zeggingskracht.
Desondanks besloot ik het alvast te publiceren. Uit creatieve armoede. Of, positiever, om mijn blog nieuw leven in te blazen. Dat laatste is gelukt, denk ik. En nu, op woensdag 17 juli en ruim een maand na publicatie van het gemankeerde stuk tekst, voel ik dat ik hem het liefst zou verwijderen. Omdat er inmiddels weer wat recentere entries zijn, waardoor verwijdering van dit wangedrocht niet direct in het oog zou lopen van die paar lezers die ik hooguit heb.
Verwijdering zou echter een groter zwaktebod zijn dan het publiceren van het schrijfsel al was. Laten staan zoals het staat is evenmin een optie, zo zwak is het. Proberen het alsnog af te maken, dus. Maar ja, dan loop ik er net zo hard weer tegenaan: ik krijg deze tekst niet rond, niet mooi, niet interessant. Moet ik hem laten rusten? Natuurlijk. Maar nog niet. Ik laat hem staan zoals hij nu staat, inclusief afgebroken tweede strofe. En als ik het nog af maak, dan is dat zo.
*** ***
Donderdag 18 juli.
De tweede strofe is af. Wordt vervolgd.
Aanzoek
Voor Natascha
Pas toen ik ze gezegd had
Besefte ik
Hoe waar die woorden zijn:
“Omdat je het nooit gaat voelen
Als je het nu niet voelt”
Ik sprak ze uit tegen jou
Gisteren
Toen het moment van de waarheid
Voor de deur stond, en
Zelfs al had aangeklopt
Ik laat het binnen
Nu, met vertrouwen,
Omdat ik luister naar mijn intuïtie
Die mij nooit in de steek laat
En die zegt dat het goed is
Zoals zij dat ook
Een halfjaar geleden al zei
Voordat ik voor het eerst besloot
Om jou te vragen
Of jij mijn vrouw wil zijn
Gisteravond
Heb ik dat besluit opnieuw genomen
Nadat ik mijzelf
Nog een laatste keer
Recht in de ogen had gekeken
Staand voor de spiegel
Met strenge blik vooruit
Heb ik bij wijze van laatste controle
De woorden die ik tegen jou zei
Voor mijzelf herhaald
“Omdat je het nooit gaat voelen
Als je het nu niet voelt”
Liet ik weten aan de spiegel
Die dat onmiddellijk beaamde
En mijn liefde voor jou bevestigde
Het moment is dan ook aangebroken
Om jou vanuit mijn hart
Te laten weten dat ik klaar ben
Voor het antwoord op de vraag:
“Lieve Tas, wil je met mij trouwen?”
Instelling
Onderstaand gesprekje zegt veel over hoe mijn zoon van twaalf momenteel in het leven staat en over hoe hij denkt over hoe ik denk.
“Papa, jij bent net Ryan van mijn team.”
“Waarom?”
“Omdat je net zo denkt als hij.”
“Hoe dan?”
“Als wij met 14-0 achter staan en er is nog een minuut te spelen, dan vindt hij altijd dat we door moeten gaan en niet op moeten geven. ‘Het kan nog, het kan nog!’ roept hij dan.”
“Dat is een mooie, positieve instelling.”
“Maar het slaat natuurlijk nergens op! Als je met 14-0 achter staat en nog een minuut te spelen hebt, dan heb je al verloren.”
